Bryan Cranston (o.a. van Breaking bad) werd een vraag gesteld.
hem werd gevraagd of zijn vaak half naakt verschijnen in films en series een teken van exhibitionisme was en hij gaf geen antwoord op de vraag, maar bracht wel een prachtige, zo te zien ter plekke bedachte monoloog naar voren over de letterlijke en figuurlijke kwetsbaarheid van naakt en het feit dat volwassenen, in tegenstelling tot jongeren en kinderen, reageren op kwetsbaarheid met zorg en compassie. Eén van de voordelen van volwassen zijn en je omringd zien door volwassenen, vond hij.
Naast dat het me deed beseffen dat Bryan wellicht niet zo’n leuke tijd heeft gehad als kind, deed het mij ook afvragen of dit klopt. Hebben volwassenen meer compassie voor kwetsbaarheid, dan jongeren en kinderen? En ogen mensen die naakt of half naakt zijn kwetsbaar? Dat ligt er maar aan. Op de tv ogen deze mensen wellicht kwetsbaar, maar een volwassen man die naakt de metro instapt, zal eerder dreigend overkomen op zijn omgeving. Voor naakte mensen in de openbare ruimte wordt geen ambulance gebeld, maar politie. Meestal bellen die dan weer een ambulance, maar dat is een andere zaak.
Toch heeft hij ook wel weer gelijk. Op tv zien mensen er in hun onderbroek juist extra kwetsbaar uit. Waar zou dat verschil door komen? Die vraag is niet lastig te beantwoorden. Dat komt omdat de mensen op tv niet bij je kunnen komen en jij niet bij hen. Het ongemak dat naaktheid veroorzaakt speelt niet als het beeldscherm er tussen zit.
Maar is dat dan wat er in de echte wereld speelt? Veroorzaakt naaktheid ongemak? Nee. Ook dat is een misverstand. Naaktheid is helemaal niet ongemakkelijk. Iedere saunaliefhebber kan hier van getuigen. Voor velen is het zelfs veel comfortabeler dan gekleed zijn. Het ongemak zit hem in het verschil. Als de één gekleed is en de ander naakt of de één is naakt en de ander kleedt zich aan, dan ontstaat het ongemak. In een sauna doet zich dat alleen voor in de kleedkamer, die eigenlijk altijd gemengd is. Als je daar gekleed binnenkomt en er staan poedelnaakte mensen, is dat ongemakkelijk. Als je je daar aankleed en in je ondergoed staat en er komen naakte mensen binnen, dan is dat niet prettig. Het is altijd een wat schutterig gedoe daar. Even te voren stond je nog met tien onbekenden in adamskostuum te douchen en was er niets aan de hand en nu doe je een handdoek om je middel om je onderbroek aan te trekken. Zodra je al je kleren weer aan hebt, weet je niet meer waar je kijken moet om geen aanstoot te geven en wil je snel weg.
Waar Bryan op doelt als hij naakte mensen kwetsbaar noemt, is hoe jij je zou voelen als je plots naakt tussen geklede mensen stond. En wat hij bedoelt met zorg en compassie voor kwetsbaarheid, is dat je als je geen jongere meer bent, volwassen genoeg geacht wordt om je eigen ongemak bij het zien van kwetsbaarheid te kunnen hanteren. Jongeren willen niet kwetsbaar zijn en willen niet met de kwetsbare persoon geassocieerd worden, dus tonen ze vooral geen compassie. Wij, de grote mensen, doen dat wel. Onze wens voor elkaar te zorgen is sterker dan onze angst als zwak gezien te worden als we dat doen. Dat is volwassen. Helaas werpt ongepaste naaktheid ons terug naar een eerdere levensfase, waardoor mensen die naakt over straat lopen meestal niet de zorg krijgen die ze nodig hebben. In plaats daarvan krijgen boosheid en spot. Als onzekere pubers stoten we ze af.
Overigens, kijk hier eens: https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789465092102
Reactie plaatsen
Reacties