Ik ben van mijn fiets gekletterd. Klats, languit op straat.
Het was een vreemde combinatie van: “zo, kom ik even goed weg” en: “Jezus, wat een klap”. Het eerste kwam doordat ik niet met mijn gezicht of hoofd ergens tegenaan kwam en ook voor de rest mezelf nergens openhaalde of schaafde, het tweede omdat het echt een enorme noodklap was, waardoor ik mijn voet kneusde en een stukje bot van mijn ellepijp brak, wat ik op dat moment nog niet wist. Een paar uur later was de pijn niet te harden en zat ik op een zaterdagavond in de wachtruimte van de huisartsenpost, die hier gelukkig in het ziekenhuis is, zodat ik gelijk (nou ja, anderhalf uur later) door kon naar de eerste hulp, waar ik plots tussen de mensen op brancards door gereden moest worden, terwijl ik daarvoor nog tussen de snotterende, lamlendige kindjes zat en een stewardess met een snee in haar haargrens, waar ze een servetje tegenaan hield. Nu was ik minder dan een jaar geleden al eens op zo’n plek geweest, met een open beenbreuk, waar daarna nog drie maal aan geopereerd is, dus ik begin er aan te wennen. ‘De duivel schijt altijd op de grootste hoop’ appte mijn zoon; een uitdrukking die ik nog nooit had gehoord, maar die ik direct begreep.
Ik hoop wel dat de duivel nu een tijdje last van obstipatie krijgt (of is het constipatie? Antwoord: is allebei hetzelfde), tot ik de grootste hoop niet meer ben, want zo is het wel weer welletjes (wat zijn nu weer welletjes? Welnu: Welletjes zijn een voor komisch effect verkleind en vermenigvuldigd wel, oftewel, goed. Als in: ‘Zo is het wel weer goed’). Het wordt vaak de wet van Murphy genoemd, wat niet klopt. De Wet van Murphy staat hoog in het lijstje van verkeerd onthouden inzichten en wordt vaak als volgt begrepen: als er iets fout gaat, gaat alles fout. Ik verbeter mensen dan altijd pedant door te zeggen dat het anders zit: als iets fout kán gaan, zál het ooit fout gaan, maar nu las ik dat Murphy eigenlijk gezegd heeft: If there's more than one way to do a job and one of those ways will end in disaster, then somebody will do it that way, wat toch niet helemaal hetzelfde is. Murphy werkte aan veiligheidscritieke systemen in de ruimtevaart en wilde duidelijk maken dat kansberekening hier geen plaats had. Hoe klein de kans is dat iemand het verkeerd doet, maakt niet uit als de gevolgen catastrofaal zijn, de kans mag niet bestaan.
Nu waren de gevolgen van mijn valpartij niet catastrofaal en had ik inderdaad iets fout gedaan. Ik had de kruk waar ik nog mee loop vanwege het al redelijk herstelde, gebroken been aan mijn stuur gebonden, omdat ik geen bagagedrager heb, waarbij het naar één kant, schuin naar beneden uitstak. Toen ik naast mijn vriendin wilde gaan rijden, haakte het uiteinde verstrikt in haar snelbinders en bam, daar at ik bijna een broodje straatklinkers (dat is slecht voor je tanden). Toch lijkt het er op dat de duivel nog andere hopen te doen had, want het had een stuk erger kunnen zijn. De oorspronkelijke beenbreuk is niet beschadigd, hoewel de voet die gekneusd is aan hetzelfde been zit en de arm die nu onbruikbaar is vanwege het breukje, zit aan de andere kant, zodat ik nog steeds met mijn kruk kan lopen, mede doordat het niet mijn andere voet is die gekneusd is, want dan was lopen ook heel lastig geworden, omdat ik nog niet helemaal op mijn gebroken been kan staan. Met andere woorden: hoewel ik mijn uiterste best heb gedaan om Murphy’s gelijk te bewijzen, had de duivel andere plannen. Dankjewel duivel, maar toch voelt het niet als mazzel.
Overigens, kijk hier eens: https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789465092102
Reactie plaatsen
Reacties