Ooit Log, zoals ik je geloof ik al verteld had, nog voordat ik kon tooveren, goochelde ik.
Feitelijk betoverde ik mijn toeschouwers een beetje door hun perceptie te veranderen, maar dat deed ik onbewust, daar ik niet wist dat ik magysche aanleg had. Vreemd genoeg gebeurt me dat nog steeds als ik goochel. Ik ben zonder meer vingervlug, maar mijn toeschouwers zien me dingen niet doen als ik dat niet wil, zonder dat ik daar bewust voor toover. Nu zie ik dat echter, maar vroeger niet. Ik had geen idee hoe dat werkte.
Ik haalde ook een boel kattenkwaad uit, wat ook wel eens fout ging. Menigmaal moest mijn grote broer me komen redden als ik het geld uit de zakken van de verkeerde persoon gegoocheld had en ik moest rennen voor mijn leven. Eenmaal ging dat bijna fout en zat ik behoorlijk in de piepzak, zoals dat heet. Vreemde uitdrukking trouwens. Ik heb het opgezocht, maar de linguïsten zijn het er niet over eens. Sommigen zeggen dat de piepzak een doedelzak is, waarin je het inderdaad benauwd zou krijgen, met dat kabaal om je heen, terwijl anderen beweren dat het om een poepzak gaat, wat onprettig zou zijn om in te zitten, maar wie poept er nu in een zak? Ja, ik weet het: De allerarmsten die geen wc-pot hebben. Als ik zo arm was dat ik in een zak moest poepen, zou ik ook in de piepzak zitten.
Maar goed, ik dwaal af. Ooit, ik zal een jaar of elf zijn geweest en mijn broer was al bijna zo enorm groot als hij later zou worden, ooit had ik trek in bloemkool. Ik had dat eens gegeten op een bruiloft en vond het magysch lekker. Nu was bloemkool daar beneden in de Droesemsteeg waar we woonden niet te verkrijgen, maar verderop in de Bochtstraat wel. Een paar draaien omhoog, niet ver van de Zwartsteeg, lag een steeg die Knyster’s Lavet werd genoemd. Vreemde naam, want het was een ruime, schone steeg met diverse waterbronnen en grotere huizen dan in de weide omtrek te vinden waren. Er scheen daar een huis te zijn met vijf slaapkamers en een badkamer met toilet. Nu was er nergens riolering, dus bedienden moesten dat toilet regelmatig leegscheppen, maar het was er wel. Inmiddels ben ik beter gewend, maar toen was het verbazingwekkend, vijf slaapkamers. In die steeg ging ik naar een groenteboer.
De meeste winkels in onze steeg die groente verkochten, waren kruideniers. Ze verkochten ook brood, vlees en andere levensmiddelen, maar ze hadden nooit bloemkool. In Knyster’s Lavet waren alle winkels gespecialiseerd (en duur) en daar moest ik zijn. Zenuwachtig en licht zwetend liep ik door de steeg. Ik deed zo nonchalant mogelijk, hoewel de mensen waarschijnlijk heel goed aan me konden zien dat ik hier niet thuishoorde. Mijn kleding was te armoedig, mijn gezicht te groezelig en mijn schoeisel afwezig, want dat had ik niet. Ik liep de groenteboer binnen en keek quasi verveeld naar de verschillende soorten groente, fruit en bloemen. Achteraf weet ik wat er gebeurd moet zijn. Een bloemkool weg goochelen was in de beste omstandigheden al moeilijk; het past niet in je hand, maar in een winkel als deze, in een (relatief) rijke buurt, was het onmogelijk. Om al die groente, fruit en bloemen heerlijk fris en knapperig te houden, werd namelijk magy in gezet. Vooral de bloemen waren snel niet meer eetbaar als ze niet voortdurend magysch verfrist werden. Nu was de Groenteboer zelf geen magyr, dus die huurde hij in. De magyr kwam, zette een aantal spreuken klaar en een bescherming er om heen om de spreuken krachtig en intact te houden in zijn afwezigheid. Die bescherming zorgde er ook voor dat er binnen de winkel niet getooverd kon worden.
Het gevolg was dat ik, toen ik de bloemkool probeerde weg te goochelen en de perceptie van de groenteboer, zijn vrouw en drie andere klanten niet onbewust veranderde, men mij de bloemkool gewoon zag pakken en onder mijn trui zag stoppen. Het was zo overduidelijk voor ze, dat ze niet eens begrepen dat ik probeerde het stiekem te doen. Toen ik wegliep zei er eerst even niemand wat, maar toen riep de groenteboer, die besefte dat ik de deur uit ging lopen: “Hé, ho jongeman, waar ga jij heen met die bloemkool!”
Ik schrok me een hoedje en van verbazing antwoordde ik al.
“Hoe weet jij dat ik een bloemkool onder mijn trui heb?”
“Omdat je hem er net zelf onder doet natuurlijk,” zei de groenteboer die nu meer verbaasd dan boos keek.
Een klant die wat dichter bij de deur stond dan ik, greep me in mijn nekvel en pakte de bloemkool onder mijn trui vandaan. Hij gaf hem terug en zei tegen de groenteboer: “Volgens mij is deze wat in de war. Zou het zo’n droomkruid-verslaafde zijn waar je tegenwoordig veel van hoort. Ik denk dat we hem het best naar het zottenhuis brengen.”
Een verlammende angst kwam over me. Het zottenhuis. Daar werd je op alle mogelijk manieren mishandeld en getreiterd in de hoop dat je daar weer normaal van ging doen en ze oordeelden eigenlijk nooit dat je genezen was, dus na een week of vier eindigde je bij de mensenslager. Het zottenhuis was zo goed als een doodsvonnis. Ik kreeg het zeer benauwd en begon te proberen mezelf vrij te pleiten. Ik probeerde ze ervan te overtuigen dat ik echt kon goochelen en dat ik niet in de war was. Ik probeerde het met iets kleiners, maar het ging erg stroef, vanwege de magysche bescherming. Ik overtuigde ze niet en kreeg het steeds benauwder, zeker toen ze tegen me gingen praten alsof ik zwak van zinnen was. In een laatste poging stelde ik voor het bij het betere licht van de steeglantaarns te doen, zodat ze het beter konden zien. Ik hoopte dan een spurt te kunnen nemen. Aangezien de groenteboer me graag uit zijn zaak wilde hebben, ging hij akkoord. We waren nog maar net buiten en alles veranderde.
Plots lukte elke truc en voordat er een paar minuten voorbij waren, was iedereen overtuigd dat ik een groot illusionist was en tevens was de helft van het publiek zijn portemonnee kwijt. Toen ik eindelijk weg ging, iedereen verzekerend dat ik zeker nog eens terug zou komen, waren ze helemaal vergeten dat ik eigenlijk had geprobeerd een bloemkool te stelen.
Overigens, kijk hier eens: https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789465092102
Reactie plaatsen
Reacties