5-De schone schrijfster

Empaat is een scheldwoord in het Urbiversum, beste Log.

Weet je waardoor ik hier aan moest denken? Het kwam door wat ik vertelde over Scheffer de ackauntant en zijn droom over de Oronka. Dat deed me aan mijn oma denken. Mijn oma was van de Oronka stam, maar ze was geen typische Oronka. Zij was wel spierwit en had rood haar, maar ze was niet klein. Integendeel, ze was reusachtig. Behalve mijn broer heb ik weinig mensen gekend die groter waren. Ze was ook niet slim, zoals de Oronka’s meestal wel zijn. Dat ze al snel groter dan een volwassen Oronkaman was, maar nog altijd het verstand had van een kleuter, was ook de reden dat ze haar verkocht hadden aan de slavenhandelaren van Obsidiaan, die haar later naar koninkrijk Orchidee door verhandelden. Mijn opa Gé kocht haar, noemde haar An en zette haar aan het werk. Officieel is ze nooit slaaf af geworden, maar toen opa Gé eenmaal overleden was, wist eigenlijk niemand dat nog. Hij had haar ook al decennia daarvoor tot vrouw genomen.

Mijn Opa was veel kleiner, slimmer en lichtgetint, met donkere ogen, een prominente neus en zwart haar. Daarnaast was hij ook knapper dan mijn oma. Hij was bijna even assymetrisch als ik, maar hij had een zwakke gezondheid. Dat was de reden dat het hebben van een grote, sterke, doch gehoorzame vrouw hem een goed idee leek, om voor hem te zorgen en hem te beschermen. Hij had astma, reuma en een stoma en kreeg er later nog een tia en een verstopte aorta bij. Toch was het een vrolijke man. Hij kon goochelen als geen ander.. nou ja, bijna geen ander, want toen hij het me leerde, bleek ik al snel beter te zijn dan hij. Nu, vele jaren later, weet ik dat ik zoveel toovertalent had, dat ik tijdens het goochelen zonder het te weten af en toe tooverde met de perceptie van de toeschouwers, waardoor ze niet zagen wat ik deed.

Mijn moeder (als je het eerste boek leest, snap je waarom dat vreemd voelt om te zeggen) leek uiterlijk op een blonde versie van haar vader, maar was nog mooier en ze leek innerlijk op haar moeder, maar dan veel slimmer. Het was aan mijn, eh haar altruïsme te danken dat de familie mij opnam. Oh ja, dat had ik niet gezegd, is het wel? Zij waren niet mijn echte familie. Ze adopteerden me. Is dat niet merkwaardig? Welke familie doet dat? Een kind opvoeden dat niet van jezelf is. Dat is in het Urbiversum zelfs niet zonder gevaar. Empathie is in de meeste gebieden nog altijd taboe en een zonde, hoewel veel meer mensen er last van hebben dan gedacht wordt. De machthebbers, eigenlijk nagenoeg zonder uitzondering volstrekt gewetenloos, doen graag alsof maar een heel klein percentage van het volk aan empathie lijdt, het onvermogen om de gevoelens van andere mensen niet te voelen. In werkelijkheid denk ik dat misschien wel drie kwart van het Urbiversum het heeft in mindere mate en één op de tien mensen volledig, maar dat iedereen dat wijselijk geheim houdt.

Dat geheimhouden is makkelijker dan je denkt. De werkelijk gewetenlozen, de psychopaten en sociopaten, snappen eigenlijk niet goed wat empathie is. Ze herkennen het niet. Als ze iemand vanuit empathie zien handelen, denken ze dat ze angst of zwakte zien. Eigenlijk kunnen alleen mensen met empathie anderen met empathie herkennen, wat ze nooit naar voren zullen brengen, daar ze zich zelf dan ook ontmaskeren.

Eén van de boeken van de schone schrijfster gaat daar over. De Schone schrijfster, volgens mij een empathische vrouw, verhaalt over een moedige dame met de naam Lieve Roor die haar empathisch vermogen aanbiedt aan de geheime dienst van een wrede dictator, zichzelf daar mee bloot gevend, maar die de positie die ze daardoor verkrijgt vervolgens gebruikt om goede mensen te redden en slechte te verdoemen. Zij wijst voor de dictator aan wie empatisch is en wie niet, maar doet dat vaak bewust verkeerd. Na vele jaren zo haar werk gedaan te hebben, valt Lieve voor de charmes van een jongeman waaraan ze kan zien dat hij gewetenloos is. Ondanks dat ze weet wat dat inhoudt, gaat ze tijdens de stormachtige affaire die zij hebben hem toch enigszins vertrouwen. Helaas. Hoewel de empathen  de empathielozen beter begrijpen dan andersom, blijft het niet hebben van empathie toch iets onnatuurlijks voor hen. Ze bekent hem haar geheim en wordt door hem verraden. Ze sterft een akelige dood onder zijn handen, waarmee hij zijn positie als rechterhand van de dictator verstevigd.

De schone schrijfster, ik heb haar niet gekend, ze was al stokoud toen ik geboren werd en overleed toen ik bij Betasar in de leer was, maar ik heb altijd het gevoel gehad haar te kennen. Misschien omdat ik weet wie ze in haar vorige leven was, maar ook haar boeken hebben dat effect op mij. Misschien omdat ‘mijn moeder’ ze zoveel gelezen heeft en mij de lessen die ze hier uit op deed doorgaf. Als je leest wat iemand schrijft, leer je die persoon kennen op een manier die anders is dan hoe de mensen die de schrijver in het echt kennen deze persoon zien. Dat geldt ook voor jou. Jij kent mij nu zoals niemand anders me kent. Hoe voelt dat?

Overigens, kijk hier eens: https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789465092102